9.10.07

Περί γυναικών...




Αυτό το τραγουδάκι καταδεικνύει το πώς όταν φτάνουμε στα 35-40 η σχέση αγγίζει ένα οριακό σημείο...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον εδώ ο γρίφος του Αινστάιν εφαρμόζεται απόλυτα! Προσπαθούμε να καταλάβουμε κάτι που δεν γνωρίζει ούτε τον ίδιο τον εαυτό του (της). Black matter Αλβέρτο! Κυρίαρχη αλλά ανεξήγητη.

Κάποιος κάποτε είχε πει πως πίσω από κάθε μεγάλο ηγέτη κρύβετε μια μεγάλη γυναίκα (για αξία μιλάμε εδώ και όχι για πονηρά μεγέθη ούτε για ηλικίες). Μήπως για αυτό έχουν εκλείψει οι άξιοι άντρες φίλοι μου; Έχουμε κάποιο στήριγμα να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας; Υπάρχει στοργή να μας δίνει δύναμη και κουράγιο; Δεν καταστρεφόμαστε ή μάλλον δεν αυτοκαταστρεφόμαστε. Απουσιάζει απλά αυτή που μόνο αυτή γνωρίζει να μας αναδημιουργεί. Το όνομά της... γυναίκα!

Τελικά νομίζω πως προτιμώ τις παλιές γενιές. Μπορεί τα ζευγάρια να μην στηρίζονταν απόλυτα στον έρωτα αλλά έπνιγαν τον καημό τους και τα ανεκπλήρωτα πάθη για να δημιουργήσουν μια γενιά που ξέρει να αγαπά και να ερωτεύεται. Κάτι σαν 50% επιτυχία με άλλα λόγια. Ένας κατεστραμμένος έρωτας προς χάρη ενός επιτυχημένου. Σήμερα έχουμε αποτυχημένους έρωτες να δημιουργούν προϋποθέσεις για αποτυχημένους έρωτες. 100% αποτυχία λοιπόν.

Noulo είπε...

Panouli, min apogoiteuesai! Eutixws iparxei i preza!

PREZAAAA PREZAAAA PREZAAAAA!!!!

Ανώνυμος είπε...

Ποια πρέζα είναι αυτή που σε κάνει να βλέπεις σωστές γυναίκες και όχι ροζ ελέφαντες να βόσκουν πάνω στα δέντρα;